Overdrijf ik als ik zeg dat ouderschap de moeilijkste baan ter wereld is? Eigenlijk zijn we superhelden, die veel van ons eigen comfort en geluk opofferen in het belang van onze kinderen.
En toch… met alle beste bedoelingen groeien onze kinderen vaak op met de emotionele wonden van hun ouders. Bij mishandelende of nalatige ouders vind je dat misschien goed verklaarbaar, maar jij bent toch een liefhebbende ouder? Hoe kan het dan dat…
Onbedoeld zal je als ouder jouw coping mechanismen (hoe jij hebt geleerd te dealen met stress en emotioneel trauma) doorgeven aan je kinderen. Die leren namelijk op 3 manieren van ons: hoe we ze behandelen, wat we ze leren… maar vooral, wat we ze voordoen.
Je kunt je kind met liefde en genegenheid opvoeden, ze de beste begeleiding en advies geven om ze gelukkig, gezond en succesvol te laten worden. Maar toch is dat niet genoeg. Je zult nog één extra ingrediënt moeten toevoegen: zelfliefde. Want als jij niet in jezelf gelooft, extreem zelfkritisch bent, verslavingen of andere problemen hebt, zal jouw kind je meer nadoen in de negatieve dan in de positieve dingen. Onderzoek doen naar en het opruimen van jouw emotioneel trauma helpt dus bij het voorkomen van toekomstige problemen bij je kinderen.
En geloof me, als je heel eerlijk tegen jezelf durft te zijn, vindt iedereen wel een spoor van trauma dat opgeruimd kan worden. Slechte gewoontes zoals roken, te veel TV kijken of te laat naar bed gaan. Slaapstoornissen, eetstoornissen, aanhoudende problemen met geld, een laag zelfbeeld, het gevoel dat je niet alles uit jezelf en het leven haalt. Misschien voel je je vastzitten of geblokkeerd in je werk of je creativiteit, ben je vaak pessimistisch, cynisch of snel veroordelend tegenover anderen. Ben je al lange tijd humeurig, snel van streek of heb je onlogische angsten.
Of ben je buitenproportioneel gevoelig voor kritiek of afwijzing, gemakkelijk boos of extreem controlerend. En wat dacht je van fysieke problemen die jouw arts moeilijk te begrijpen of te behandelen vindt, waaronder vermoeidheid en chronische pijn.
Herken je een of meerdere van bovenstaande klachten? Dat zou zomaar kunnen wijzen op een emotioneel trauma waarvan je je niet bewust bent. En dat dat trauma in ons onderbewuste schuilt is niet verwonderlijk. Ons natuurlijke psychologische afweermechanisme (of ‘vriendmechanisme’) beschermt ons door veel van onze pijnlijke herinneringen te blokkeren. Maar het je niet bewust zijn van je trauma komt heel veel voor. Dus het niet weten of herinneren betekent niet dat het niet is gebeurd…
Welke keuze maak jij voor jezelf, maar ook voor je kind? Geef je jouw trauma door? Of mag jouw kind zijn of haar eigen trauma ontwikkelen? Want be real… ook het opruimen van ons eigen trauma maakt ons niet meteen de perfecte ouder en zorgt er niet voor dat onze kinderen geheel zonder emotionele kleerscheuren volwassen zullen worden.
Maar het is wel een heel goed begin…